De Commissie Gelijke Behandeling dreigt zichzelf op te heffen na principiële onenigheid in een discussie over een ‘heikele kwestie’. Aanleiding is een petitie van WVWP (Wij Vrouwen Willen Plassen). De vraag: hebben vrouwen recht op meer toiletten of niet? Opmerkelijk: de mannen en de vrouwen (alfabetisch) in de Commissie staan lijnrecht tegenover elkaar. Er lijkt geen uitzicht op een compromis.
Iedereen kent het beeld uit openbare gelegenheden en benzinestations, van concerten en sportwedstrijden. Lange rijen bij de damestoiletten, terwijl mannen gewoon kunnen doorlopen. Pipi Plasschaert was het zat en begon met achttien vriendinnen en twee solidaire mannen de Actiegroep WVWP. De eis is simpel: tweederde van de toiletten in openbare gelegenheden moet voor vrouwen zijn, zodat de wachttijd voor beide geslachten vergelijkbaar wordt.
Het lijkt een simpele suggestie. De filosofische vraag wat in dit geval gelijkheid is, groeide echter in discussies van de Commissie Gelijke Behandeling uit tot een spreekwoordelijke splijtzwam. In dit geval met de omvang van de paddestoelwolk bij een atoomexplosie. Tijdens vergaderingen liepen de emoties tussen mannelijke en vrouwelijke leden hoog op. Waar de mannen graag bereid waren een deel van hun toiletten op te offeren, weigerden de vrouwen dit gebaar categorisch. Onvermurwbaar stelden zij: “gelijk is gelijk, wij willen wél gelijkheid maar geen voorkeursbehandeling.” Het argument van het mannelijke deel van de Commissie dat de maatregel juist tot gelijkheid leidt, namelijk “gelijke netto plastijd” veegden de vrouwen van tafel als “mathematisch recht praten wat krom is.” De mannen deden op hun beurt deze reactie af als “typisch wijvengezeik” en hingen een tegeltje in de vergaderzaal op met als tekst ‘Gelijkheid kent geen tijd, gelijkhebberigheid wel’. “Ja sorry”, zegt één van hen, “het is niet briljant, maar in onze boosheid konden we even niets beters verzinnen. We zaten te denken aan iets met een kromme banaan uit eigen doos, maar daar kwamen we niet helemaal uit. Vandaar.”
De sfeer in de Commissie, kortom werd er de afgelopen weken niet vrolijker op. “Het zijn net kleine kinderen”, zegt een verbaasde ambtelijke secretaris Robin van der Kunnen (m/v), “het is echt enorm geëscaleerd.”
Wij vroegen Jelle de Zwart (6) en zijn vriendinnetje Leesa White (6) om hun visie. “Ik vind het stom”, zegt Jelle, “om hier ruzie over te maken.” “Precies”, valt Leesa hem bij, “jongens en meisjes kunnen toch gewoon op dezelfde WC plassen.” “Als iedereen gewoon lief in de rij op zijn beurt wacht ben je zo klaar”, vult Jelle aan. Leesa: “Dan kun je lekker snel weer in de zandbak spelen. Of op het klimrek, hè, Jelle?”
De suggestie van Leesa en Jelle lijkt nog geen weerklank te vinden bij de Commissie Gelijke Behandeling. Of wel, afhankelijk van hoe je het bekijkt. “Laat die mannelijke chauvinistische varkens lekker in hun zandbak gaan spelen” zegt een vrouwelijk lid. “Als die arrogante wijven geen cadeautjes willen en niet accepteren dat wij galant zijn, mogen ze van ons gelijk het klimrek in”, zegt een mannelijk commissielid.
‘Gelijk of ongelijk, that’s the question’ parafraseren wij graag de oude Engelse bard Shakespeare. De vraag is wie in dit geval gelijk heeft, gelijk krijgt en gelijk is. En ongelijk. Het pleit lijkt vooralsnog niet beslecht.
© Berichten uit de Boze Buitenwereld 2016/All rights reserved